A to „Heca”. Konkurs na imię dla młodej klaczy rozstrzygnięty (ZDJĘCIA)

PODKARPACIE. 12 lipca został rozstrzygnięty otwarty konkurs na imię dla klaczki urodzonej 1 kwietnia w Rezerwatowej Hodowli Konika Polskiego Nadleśnictwa Tuszyma. Od 10 kwietnia do 29 czerwca do nadleśnictwa pocztą elektroniczną oraz pocztą tradycyjną wpłynęło 85 zgłoszeń z 265 propozycjami imienia dla urodzonej w naszej hodowli „nieprimaaprilisowej” klaczki.

Zgodnie z ogłoszonymi zasadami Konkursu, po pierwszej weryfikacji 148 przesłanych propozycji nie spełniało jego warunków, więc do dalszego etapu przeszło ich 117. Do ścisłego finału weszło 12 propozycji imion: „Heca”, „Hera”, „Tosia”, „Tymutynka”, „Tira”, „Hacela”, „Hestia”, „Tajga”, „Halka”, „Tutka”, „Tara”, „Tradycja”. Przewagą jednego głosu wygrało imię „Heca”.

W poczcie elektronicznej Andrzej Stanisław Florian Iwankiewicz z Perzyc napisał: „a to heca, 1 kwietnia. Proponuję imię HECA dla źrebaczka, córki Tui i Herbarza. Pozdrawiam Andrzej Iwankiewicz”. Uroczyste podsumowanie konkursu odbędzie się w sierpniu po otrzymaniu Paszportu Konia.

Rezerwatowa hodowla konika polskiego w Nadleśnictwie Tuszyma ma już ponad 20 lat. W 1995 roku została założona przez nadleśniczego Zygmunta Jurasza dla celów zachowania cennych ekosystemów śródleśnych łąk, na części których do chwili obecnej wypasają się te bardzo sympatyczne koniki. Wypasanie przez konie łąk daje pewność ich naturalnego użytkowania jak również ogranicza ono inwazyjną sukcesję gatunków roślin niepożądanych, np. takich jak trzcinnik. Ponadto współbytowanie koni z innymi gatunkami zwierząt w kapitalny sposób wzbogaca różnorodność biologiczną flory i fauny terenów objętych hodowlą. Obecnie w tabunie żyją: „Tuja”, „Tuszyma”, „Hrabina”, „Troska”, „Heca” i wałach „Teksas”.

W okresie międzywojennym prof. Tadeusz Vetulani, biolog i zootechnik, rozpoczął restytucję rasy zbliżonej do dawnego tarpana. Zbliżone wyglądem do wymarłych tarpanów, żyją dziś w wielu hodowlach zagrodowych oraz wolnościowych. Ich populacja sięga obecnie ponad 1000 osobników. Główne cechy tego konia to: wysokość w kłębie 130-135 cm, maść myszata z ciemną pręgą przez grzbiet, krótka stojąca grzywa. Niezależny i łagodny charakter tych koni, duża odporność na niekorzystne warunki pogodowe, a tym samym łatwość ich hodowli, ich zdolności empatyczne sprawiły, że są one chętnie używane do hipoterapii osób niepełnosprawnych ruchowo, sensorycznie i umysłowo jak również do zabawy z dziećmi. Społeczny (tabunowy) tryb życia, silny terytorializm daje duże możliwości obserwacji i podglądania zachowań konika polskiego w środowisku naturalnym.

Tekst i zdjęcia: Artur Święch